யாயும் ஞாயும்

யாயும் ஞாயும் யாரா கியரோ,
எந்தையும் நுந்தையும் எம்முறைக் கேளிர்,
யானும் நீயும் எவ்வழி யறிதும்,
செம்புலப் பெயனீர் போல,
அன்புடை நெஞ்சம் தாங்கலந் தனவே.

-செம்புலப் பெயனீரார்.

my mom and your mom
how are they related?
my dad and your dad,
how are they friends?
me and you,
how did we know each other?
nevermind, but now,
like the pouring rain and the red earth,
our loving hearts are dissolved together.

(Kuruntokai - 40)

இளமை

இனி நினைந்து இரக்கம் ஆகின்று! திணிமணல்
செய்வுறு பாவைக்குக் கொய்பூத் தைஇத்
தண்கயம் ஆடும் மகளிரொடு கைபிணைந்து
தழுவுவழித் தழீஇத் தூங்குவழித் தூங்கி
மறை எனல் அறியா மாயமில் ஆயமொடு
உயர்சினை மருதத் துறை உறத் தாழ்ந்து
நீர்நணிப் படிகோடு ஏறிச் சீர்மிகக்
கரையவர் மருளத் திரையகம் பிதிரக்
குளித்து மணல் கொண்ட கல்லா இளமை!
அளிதோ தானே! யாண்டுண்டு கொல்லோ,
தொடித்தலை விழுத்தண்டு ஊன்றி நடுக்குற்று
இருமிடை மிடைந்த சிலசொல்
பெரு மூதாளரோம் ஆகிய எமக்கே?

(தொடித்தலை விழுத்தண்டினார், புற நானூறு, 243 )

The Instability of Youth

"I muse of YOUTH! the tender sadness still
returns! In sport I moulded shapes of river sand,
plucked flowers to wreathe around the mimic forms:
in the cool tank I bathed, hand linked in hand,
with little maidens, dancing as they danced!
A band of innocents, we knew no guile.
I plunged beneath th' o'erspreading myrtle's shade,
where trees that wafted fragrance lined the shore;
then I climbed the branch that overhung the stream
while those upon the bank stood wondering;
I threw the waters round, and headlong plunged
dived deep beneath the stream, and rose,
my hands filled with the sand that lay beneath!
Such was my youth unlesson'd. 'Tis too sad!
Those days of youth, ah! whither have they fled?
I now with trembling hands, grasping my staff,
panting for breath, gasp few and feeble words.
And I am worn and OLD!"

Thodithalai Vizhuthandinar, Purananuru - 243
(Translated by G. U. Pope, 1906)

பல்சான்றீரே பல்சான்றீரே!

பல்சான்றீரே பல்சான்றீரே
கயம்முள் ளன்ன நரைமுதிர் திரைகவுட்
பயனின் மூப்பிற் பல்சான்றேரே
கணக்கைக் கூர்ம்படைக் கடுந்திற லொருவன்
பிணக்குங் காலை யிரங்குவீர் மாதோ
நல்லது செய்தல் ஆற்றீராயினும்
அல்லது செய்தலோம்புமின், அதுதான்
எல்லோரு முவப்ப தன்றியும்
நல்லாற்றுப் படூவு நெறீயுமா ரதுவே

- நரிவேரூஉத் தலையார்

யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்

யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்
தீதும் நன்றும் பிறர் தர வாரா
நோதலும் தணிதலும் அவற்றோரன்ன
சாதலும் புதுவது அன்றே, வாழ்தல்
இனிது என மகிழ்ந்தன்றும் இலமே, முனிவின்
இன்னாது என்றலும் இலமே, மின்னொடு
வானம் தண் துளி தலைஇ ஆனாது
கல் பொருது இரங்கும் மல்லல் பேர் யாற்று
நீர் வழிப்படூஉம் என்பது திறவோர்
காட்சியின் தெளிந்தனம் ஆகலின் மாட்சியின்
பெரியோரை வியத்தலும் இலமே
சிறியோரை இகழ்தல் அதனினும் இலமே

- கணியன் பூங்குன்றனார்

To us all towns are one, all men our kin,
Life's good comes not from others' gifts, nor ill,
Man's pains and pain's relief are from within,
Death's no new thing, nor do our blossoms thrill
When joyous life seems like a luscious draught.
When grieved, we patient suffer; for, we deem
This much-praised life of ours a fragile raft
Borne down the waters of some mountain stream
That o'er huge boulders roaring seeks the plain
Tho' storms with lightning's flash from darkened skies.
Descend, the raft goes on as fates ordain.
Thus have we seen in visions of the wise !
We marvel not at the greatness of the great;
Still less despise we men of low estate.

- G.U.Pope, 1906

Every town our home town
every man, a kinsman
Good and evil do not come from others
Pain and relief of pain come of themselves
Dying is nothing new
We do not rejoice that life is sweet
nor in anger
call it bitter
Our lives, however dear,
follow their own course,
rafts drifting
in the rapids of a great river
sounding and dashing over rocks
after a down pour
from skies slashed by lightnings -
We know this from the vision
of men who see,
So,
We are not amazed by the great
and we do not scorn the little

_ A.K. Ramanujam